Hoe koken mijn hobby werd… en ik er nog goed in bleek ook

Naast schrijven en lezen staat ook koken als hobby achter mijn naam. En om me tot een goede kok ontwikkelen, heb ik een lange weg afgelegd: van nasi met ontbijtkoek tot kant-en-klare lasagne. Vaak bakte ik er helemaal niks van. Inmiddels tover ik in een handomdraai Ottolenghi en Pien op tafel, vers uit de keuken.

Direct na de middelbare school ging ik op kamers in Rotterdam, de stad waar ik studeerde. En van koken had ik echt geen kaas gegeten. Ik kom uit een gezin waar mijn moeder iedere avond zorgde voor een verse maaltijd. Hoe die daar kwam had ik tot dan toe nooit over nagedacht, maar ik wilde wel lekker eten.

Ik moest opzoeken hoe lang je eigenlijk groente moest koken. Kruiden snapte ik al helemaal geen snars van en het was de tijd dat Knorr Wereldgerechten werden geïntroduceerd: razend populair onder de studenten. Het kwam me na mijn studie algauw de neus uit, net als de bakken kant-en-klare lasagne.

Foodie en fitgirl

Ik verhuisde naar Amsterdam, had op mijn 21^ste mijn eerste fulltime baan en na een werkdag had ik ook behoefte aan lekker, gezond en goed eten. Blogs schoten in die tijd – ik ben in 2007 afgestudeerd – als paddenstoelen uit de grond. In 2010 besloten twee leeftijdsgenoten van mij Chickslovefood te starten, een kookblog met een missie: hoe je écht lekker en gezond kunt koken met simpele recepten met weinig ingrediënten.

De chicks zijn inmiddels ladies, maar het blog is nog altijd een van de meest bezochte foodblogs van Nederland. Zij hebben mij echt het juiste duwtje in de rug gegeven. De woorden foodie en fitgirl kwamen op en waren in die tijd beide op mij van toepassing. Dat zijn ze nog steeds, ook al voel ik me er inmiddels te oud voor.

Nasi met ontbijtkoek

Steeds meer gerechten die ik maakte waren nog lekker ook. Ik kon het dus toch. Wat een blunders staan op mijn naam. Toen ik een keer nasi maakte had ik ontbijtkoek aangezien voor ontbijtspek. De nasi was wat taai en kleverig; dat deed ik maar één keer.

Kookclub

Al snel had ik de smaak te pakken. Ik kocht kookboeken, ging zelfs groente stomen, maakte zelf deeg en organiseerde etentjes. De foodtrends kwamen, gingen of bleven: zuurdesembrood, quinoa, lijnzaad, kokosolie, spelt, avocado’s. Zelfs een bloemkoolpizzabodem maakte ik zelf in mijn Amsterdamse keukentje.

Na jaren van groei kwam er zelfs een kookclub. Met drie vriendinnen, ieder zo zijn eigen kookstijl, doken we regelmatig de keuken in. Één was steeds de chef en host en dus de klos (er werden drie gangen gekookt!) En nog iemand nam een zelfgemaakt toetje mee. Twee leden hoefden een ronde niets te doen behalve eten en wijn drinken.

We werden steeds beter en de avonden professioneler. We namen ons iedere keer voor foto’s van de gerechten te maken, de recepten te delen en zelfs een kookclubboek te maken, maar we deden het nooit want de avond was veel te gezellig voor taakjes en extra werk. Soms gingen we op pad naar een restaurant of foodfestival: ‘kookclub on tour’ noemden we die avonden, die vaak meer wijn dan eten bevatten.

Tot twee kookclubleden de stad verlieten en ons clubje uit elkaar viel. Nu kan ik er nostalgisch en met weemoed aan terug denken. Ik mis mijn kookclub.

Nieuw publiek

Inmiddels ben ik 37, moeder en getrouwd. Nog steeds houd ik van koken, recepten uitkiezen en je maakt me altijd blij met een goed kookboek. Uitgebreid koken, nieuwe recepten uitproberen en lang tafelen is wat ik het meest miste in de newbornfase na mijn bevallingen. Die fases zijn we inmiddels voorbij en mijn huisgenoten zijn over het algemeen enthousiast: man is maar wat blij met een vrouw die lekker eten maakt. Één kind is niet te stoppen met eten en het andere kind eet niks. Prima.

Stiekem zou het ook wel eens fijn zijn om iemand in huis te hebben met dezelfde hobby. Niet dat mijn man nooit kookt, maar hij is iemand met drie standaardrecepten in zijn repertoire: nasi, macaroni en hamburgers. Hij is weer goed in andere dingen. Maar mócht ik ooit gaan scheiden – ik hoop het niet – dan wordt mijn volgende relatie een met een chef-kok. Wel onhandig die werktijden, lijkt me.