Dood aan maskers
Een tijdlang heb ik in een hospice gewerkt. Eigenlijk zou iedereen dat een keer moeten doen. Daar leer je leven.
Puurheid
Mijn man ging dood toen hij nog maar tweeënveertig was. Behalve het intense, rauwe ver... Lees verder >>
Over het leven, de dood en grenzeloze liefde
Links, rechts, links, rechts, links... Verbeten ren ik door het bos. Ik ren alsof de dood me op de hielen zit en in zekere zin is dat ook wel een beetje zo.
Schrik niet, ik ben springlevend. Alleen een beetj... Lees verder >>
Voor mijn oma: een ode aan het leven
Na ruim drie maanden staren naar het plafond heeft mijn oma eindelijk haar welverdiende rust gevonden.
Haar eigenwijze hart was nog steeds niet van plan om te stoppen, maar het was genoeg geweest. Gelukkig ... Lees verder >>
Wachten op het einde: een voltooid leven
Ze staart naar het plafond en wacht. Dat is het enige wat ze nog kan. Wachten totdat het licht wordt 's ochtends, wachten totdat iemand haar wast, wachten totdat ze te eten krijgt.
92 Jaar is ze inmiddels, e... Lees verder >>
Botsing tussen geluk en schrik
Met Rumboman ben ik in Amsterdam om mijn gejatte tas te vervangen voor een nieuw exemplaar. Dan bots ik met een onverwachte klap op pijnlijke herinneringen: het moment dat geluk en schrik vochten om aandacht.
... Lees verder >>
Als de belangrijkste mannen in je leven wielrennen
Het begon zo leuk. Tijdens onze eerste date 9 jaar geleden bleek hij dezelfde sport als pa te beoefenen; wielrennen. Allebei meermaals de Mont Ventoux bedwongen. “Wat had je vader voor tijd? Vanaf welke kant?"
... Lees verder >>
Multicultureel doodgaan. Da’s ook een ding.
De uitvaartbranche, laat dat nou net een branche zijn waar ik erg weinig van af weet. Toch zat ik afgelopen donderdag op een symposium aandachtig te luisteren naar mensen die vanuit hun beroep dagelijks met de ... Lees verder >>