Als er één vraag is die mij vaak gesteld wordt sinds ik moeder ben, is het wel ‘Wanneer gaan jullie de stad uit?’ Ik ben dus helemaal niet van plan de stad uit te gaan. Ook niet – misschien wel zeker niet – nu ik kinderen heb.
De vraag op zich is niet gek. Van de mensen die de Randstad verruilen voor het leven buiten de stad, voeren jonge gezinnen de boventoon. Dat zegt het CBS, dan is het waar. Vaak is het gebrek aan ruimte, maar ook het gebrek aan budget voor die gewenste ruimte in de stad de boosdoener. Die extra vierkante meters worden dus elders gezocht, logisch. En dat probleem speelt bij ons niet.
Front row
Wat wel gek is, is dat de vraag nooit andersom gesteld wordt: Wanneer verhuis je naar de stad met al je kinderen? De stad heeft wat mij betreft zoveel meer te bieden dat niet vervangen kan worden door een achtertuin. Kinderen zitten front row bij alles wat de stad te bieden heeft: sport, uitgaan, cultuur, educatie. Ik zou mijn ouders dankbaar zijn.
Thuis in de stad
Bij ons in de Jordaan alleen al weet ik van drie kinderboerderijen of speeltuinen met dieren. Ontelbaar veel speeltuinen die vaak veilig met een hek zijn afgezet. In de stad is elke dag een avontuur. De stad leeft, bruist en is chaotisch. Je kunt continu van alles meemaken, maar dat hoeft niet. Dan trek je de deur achter je dicht en ben je THUIS. Thuis in de stad. De stad is mijn inspiratiebron en mijn beste vriend. Ik hoef niet met iemand af te spreken om me te vermaken, de stad en ik vermaken elkaar. De stad houdt me jong, maar maakt me ook wijzer. Daarom een ode aan leven in de stad mét kinderen.
Een ode van ChatGPT
Ik vroeg chatGPT om een ode, oordeel zelf:
In de stad met kinderen, een levendig refrein,
Waar wolkenkrabbers rijzen en lichten schijnen fijn,
Daar kozen we ons thuis, temidden van het stadsleven,
Waar avonturen elke dag, als sterren, in de nacht verheven.
De rest bespaar ik jullie, want het werd niet veel spannender…
Bonte verzameling
In de stad is iedereen welkom, er is plek voor iedereen. Om te wonen is dat wel steeds lastiger, maar deze ode gaat niet over het woningtekort of absurde huizenprijzen. De stad is excentriek en gaat met haar tijd mee, zonder haar identiteit te verliezen. In de stad kijken we niet op van een gekke haarkleur of een paar piercings meer of minder. Het is een bonte verzameling mensen.
Voor elk wat wils
Er zijn wel momenten dat ik de stad wil verruilen. Namelijk met 30+ graden Celsius, dan is de stad niet leuk. Maar laten we eerlijk zijn: niets is leuk met die temperaturen, behalve in de airco zitten.
Deze zomer waren we op vakantie in het landelijke, ruige Cornwall in Engeland. Natuurlijk zie ik de charme van het buiten zijn, de natuur in, maar dat kun je opzoeken. Je hóeft er niet te wonen om er gebruik van te maken. Niet in de stad wonen, met of zonder kinderen, is natuurlijk dikke prima, maar wél in de stad is dat ook. De volgende die mij de vraag stelt wanneer ik wegga, stuur ik de link naar dit blog.
Een Ode aan het leven in de stad