De laatste tijd heb ik een onbedwingbare schrijfdrift. Het is dat een sluimerende RSI mij nog enigszins in toom houdt, maar er is de afgelopen twee maanden meer uit mijn vingers gekomen, dan in de drie jaar daarvoor.
Personages, gebeurtenissen, blogonderwerpen, random zinnen: het stroomt weer, het flowt en dat voelt goed.
Zoals onlangs beschreven in mijn feelgood-blog, ben ik altijd al een lezer en een schrijver geweest. De laatste jaren was dat wat schrijven betreft eigenlijk alleen nog vanuit professioneel oogpunt. Mijn werk als – voorheen – journalist en nu communicatiemanager vraagt om tekst en uitleg. Het schrijven voor de fun was even naar de achtergrond verdwenen, terwijl het altijd een belangrijk deel van mijn leven is geweest en een manier om mijn gedachten te ordenen.
Kijkje in mijn blogverleden
Ik stuitte onlangs op een map met oude blogs. Het was een kijkje in wat mij zo’n acht jaar geleden vooral bezig hield. De periode net voor en tijdens het begin van de relatie met de jongen die nu mijn man is. En dan besef je wat een groei, veranderingen en mooie en minder leuke momenten je hebt doorgemaakt. Ik kan me weer helemaal inleven in die tijd. Terwijl ik dit schrijf zitten er twee jongetjes om mij heen te spelen met tractoren en een houten speelgoedgarage. Dat had de Floortje uit de tijd van die blogs in ieder geval zeker níet kunnen voorspellen.
Schrijfruimte
Die twee kinderen zijn ook precies de reden dat mijn prioriteiten even anders lagen. Niet altijd vrijwillig, maar je kunt er nu eenmaal niet omheen. Voor mij was er met twee baby’s en een zo goed als fulltime baan geen ruimte voor het fun-schrijven. Mijn harde schijf zat bomvol. Op de geloften tijdens mijn bruiloft na schreef ik dan ook weinig. Nu zijn de baby’s twee en drie jaar oud. Twee-en-een-half en drie-en-een-half om precies te zijn, blijkbaar de leeftijd dat er weer schrijfruimte komt. Bij mij in ieder geval wel.
Geen tijd = geen prioriteit
Daar ben ik dus zo mee in mijn nopjes dat ik voor mijn gevoel niet meer te stoppen ben. Echt alle tijd heb ik nog steeds niet, de peuters zijn het huis nog niet uit, maar zoals ik in mijn carrière al snel leerde: geen tijd is geen prioriteit. Momenten voor mezelf zijn potentiële schrijfmomenten, om aan mijn driften toe te geven.
Inspiratie
Ik heb daarnaast altijd al gedroomd van het schrijven van een boek. Is er überhaupt een (voormalig) journalist te vinden zonder die droom? Meerdere ideeën hebben al een plekje achterin mijn brein ingenomen, die verhalen liggen te rijpen. Misschien is het tijd om maar eens de daad bij het woord te voegen en gewoon te beginnen. Kijken waar het schrijfschip strandt. Eerst ook nog wat blogs eruit schrijven, inspiratie genoeg!
Ook last van schrijfdrift? We zoeken nog bloggers bij Urbanchicks! Meld je hier aan met een proefblog.
Eindelijk, de schrijfdrift is terug