Als mensen in het algemeen en vrouwen in het bijzonder, hebben we de nare gewoonte om soms uitermate onaardig tegen onszelf te zijn. Het vervelende is dat we ons daar vaak niet eens zo bewust van zijn, maar onze innerlijke dialoog is bij vlagen een echte biatch.
Onaangenaam gefluister
Je moet een praatje houden, een sollicitatiegesprek voeren, start met een nieuwe hobby in groepsverband, gaat voor het eerst (of de zoveelste keer) naar je schoonouders.
Je hersens draaien overuren en vaak zonder dat je het doorhebt, fluistert het stiekempjes allerlei onaangenaamheid in: “Dat kán jij helemaal niet!”, “Daar ben je niet slim genoeg voor!”, “Ze mogen jou helemaal niet!” en meer boodschappen die je tegen je beste vriendin nooit zou uitkramen. Waarom dan wel tegen jezelf?
Waarom ben je zo onaardig?
Je bent niet echt onaardig natuurlijk. Die innerlijke dialoog is vaak de som van alle boodschappen die je in je leven te horen hebt gekregen of van momenten waar je zelf conclusies hebt getrokken uit de ervaringen die je hebt gehad.
Het is goed om je te realiseren dat de taak van je hersenen niet is om je gelukkig, blij of senang te houden. Je hersenen hebben maar één taak die ze echt serieus nemen: je moet in leven blijven!
Als jezelf klein houden of ver bij een podium vandaan, jezelf nieuwe ervaringen ontzeggen of weinig (gepercipieerde) risico’s nemen je veilig houden, doet je brein er alles aan om dat voor elkaar te krijgen.
Waarbij veiligheid kan gaan om fysieke veiligheid, emotionele veiligheid, maar ook bijvoorbeeld ego-veiligheid. Want hier in vredestijd staan we natuurlijk niet constant op het punt om gedood te worden. Maar dat snappen hersenen niet heel erg goed, want lange tijd was dat wél onze realiteit. Langer dan dat ons grootste probleem is welk broodje we precies gaan eten voor de lunch.
Hoe krijg ik mijn hersenen aan mijn kant?
Gelukkig zijn je hersenen altijd trainbaar. Wat nu de status quo is, hoeft dat niet te blijven. Het is mogelijk om die onaardige stem die soms narigheid influistert, een nieuw repetoire te geven. Maar voordat je brein iets anders kan gaan zeggen, moet je eers ontdekken wat hij nu zegt.
Ik snap dat dat voor de hand ligt, maar het probleem is als volgt: de stem is vaak al zo lang bij je, dat je je er allang niet meer bewust van bent dat hij maar wat roept. Dat wat de stem zegt, ook maar een idee is en geen harde en onveranderlijke realiteit. Sterker nog, sommige boodschappen heb je zo geinternaliseerd, dat de stem ze niet eens meer uit hoeft te spreken. Zodra een situatie zich voordoet, handel je naar het idee dat je ooit eens over die (en soortgelijke) situatie(s) hebt aangeleerd.
De eerste stap op weg naar vrienden worden met je brein, is dan ook het lostrekken en bekijken van de boodschappen die je brein nú vullen.
Tijd voor opdracht twee
Dat is dan ook wat we gaan doen in de tweede opdracht. Je hebt voor Opdracht 1 opgeschreven wat je wilt hebben of ervaren en hoe dat er precies uitziet. Voor opdracht 2 duiken we in jouw overtuigingen: welke gedachten, gevoelens en ideeën heb je, die je in de weg zitten in relatie tot het realiseren van je wens.
Download opdracht 2 hier. En laat weten hoe je vaart en of je iets nieuws over jezelf hebt ontdekt.
Wat houdt je tegen?