Jarenlang droomde ik ervan. Vanaf mijn – niet te karige en heul fijne balkon – keek ik de stadstuinen in van zij-die-wel-een-buiten-hadden en droomde over het badje dat ik er in de zomer neer zou zetten. Een eigen tuin, wat leek me dat heerlijk.
Maar ken uzelf, weet ik na het opdoen van enige levenservaring. In mijn zoektocht naar een nieuw huis zag ik de meest prachtige tuinen, met bijbehorende weelderige beplanting voorbijgaan. Nee, zei ik streng tegen mezelf, niet alleen heb je geen zin in dat onderhoud en ook niet onbelangrijk, je haat insecten.
Voor de verandering luisterde ik naar mezelf. Ik weet het nog goed, want het was een unicum. Mijn wijze raad aan mezelf is over het algemeen namelijk volledig aan dovevrouwsoren gericht.
Op naar het tuincentrum
Ik kocht een huis met een terras, Geen beplanting, gewoon houten planken en houten banken. Natuurlijk moest er wel iets van groen in, dus ging ik voor het eerst van mijn leven buiten de kerstperiode en bijbehorende kerstboomaankoop, naar het tuincentrum. “Ik ben op zoek naar bloemen die geen bijen aantrekken…”, liet ik de aardige mevrouw met het uniform weten. Ze keek me verward aan. “Pardon?” “Nou, ik houd niet van bijen, begrijpt u. Dus ik wil bloemen die bijen maar niks vinden.” Met nog steeds een licht verwarde blik in haar ogen, keek ze even rond: “Dat worden dan planten mevrouw. U kunt kiezen uit die twee daar.” Ze wees naar een ver hoekje van de plantenuitstalling. Twee hypergroene plantjes, die niemand echt konden bekoren, maar dus ook de bijen niet, staarden me aan. Niet echt natuurlijk, want planten hebben geen ogen, maar voor het verhaal maak ik het even wat mooier.
Ik pakte ze mee, bedankte uniformdame en rekende de plantjes af. Mooi, dacht ik, geen bijen in mijn tuin.
De natuur….hmmmm
En dat ging lang goed kan ik je vertellen. In de drie jaar dat ik hier woon, heb ik niet één keer een bij gezien. Wel spinnen, wespen, steekvliegen en ander spul dat gek genoeg ook in mijn tuin wil buurten.
Vandaag bijvoorbeeld besloot ik mijn lunch weer eens buiten te doen. Vol goede moed en zin in mijn zesde koffie van de dag stapte ik mijn bescheiden terras op. Geen bij te bekennen. Goed nieuws dus. Nadat ik mezelf helemaal fijn op mijn tuinbank had geïnstalleerd, koffie in de ene hand, boterham in de andere, zag ik in mijn ooghoek iets bewegen. Een insectofoob is alert op minuscule bewegingen in het grote buiten. Binnen 3 seconden stond ik rechtop en had de veroorzaker van de beweging gelokaliseerd.
Tuinkraker
Is het een mooie foto? Nee! Want gemaakt met gevaar voor eigen leven en ongeveer 48 keer ingezoomd, om te voorkomen dat deze tuinkraker de aanval zou kiezen. Met koffie, boterham en doodsangst ben ik naar binnen gerend. Mijn tuin is vandaag gesloten. Het stadskind krijg je er bij mij niet uitgeslagen.
En die bijen? Nou, inmiddels is in een aantal van mijn plantenpotten onkruid gaan groeien. Prachtige roze bloemen, die ik dan weer niet wil vermoorden. Dikke kans dat bijen er gek op zijn. Dikke kans dat ik dit jaar niet meer in mijn tuin zit. Jammer, maar die is nu van de natuur. Ik wens haar er veel plezier mee.
